Το ξερεις οτι δεν θα ξαναεμπιστευτω, ετσι δεν ειναι?
Δεν αξιζει τελικα. Να δίνεσαι σε ανθρωπους να δενεσαι, να εμπιστευεσαι. Γιατι να εμπιστευομαι, αφου θα απογοητευτω. και αφου εν δυναμει ειμαστε ολοι δολοφονοι και εφοσον μπορω να κανω τα παντα γιατι να μην τα περιμενω ολα απο ολους. Ξερεις πως νιωθω τωρα? Παγιδευμενη, περισσοτερο απο καθε αλλη φορα. Με δεμενα τα χερια, να θελω να ουρλιαξω και να μην μπορω γιατι κατι με κανει να νιωθω πως δεν εχω το δικαιωμα να ουρλιαξω...
Απλα πιστεψα, και αυτο ηταν το λαθος μου. Πιστεψα σε εναν ανθρωπο που οριζε την ηθικη του και ολα για αυτον ειχαν ενα οριο, που εγω δεν εθεσα στον εαυτο μου, γιατι ποτε δεν ειπα "εγω ποτε..." ή "εγω παντα..." γιατι ηξερα πως ετσι ειμαι σαν χαρακτηρας ικανη να κανω τα παντα, με ελκυει το απαγορευμενο....
Μα δεν θα τα βαλω μαζι σου, με κανεναν δεν τα βαζω.. δεν φταις, δεν φταει, δεν φταιω.. Ειμαστε απλα ανθρωποι, ικανοι για ολα.. Ηρωες του beverly hills..Δεν συγχωρω κανεναν. Απλα δεν υπαρχει ελεος και οταν γυρισω δεν θα αφησω ορθιο τιποτα...
Δεν θελω να σε κανω να πονεσεις, δεν θελω να σε πληγωσω, δεν εχω σκοπο να εκδικηθω για κατι. Ξερω πως ειναι να κανεις λαθη, να μετανοιωνεις, δεν ξερω αν μετανοιωσε κανεις και ουτε ειναι κατι που επιθυμω.. Αν ολα συμβαινουν για καποιο λογο τοτε καλώς είμαι μακρια τωρα, καλώς εγινε ο,τι εγινε οπως εγινε, στον χρονο που εγινε.
αουτς.
Με πονεσες.
Η ευκαιρια να μου ειναι τωρα να αποδειξω πως ωριμασα, πως μεγαλωσα. Δεν θα κρινω κανεναν σας. Δεν θελω ομως να σας ξερω. Ενταξει? Μακρια μου τωρα ολοι. Ολοι. Γιατι δεν θελω να ξεσπασω σε κανεναν. Γιατι ολα ακομα ειναι θολά στο κεφαλι μου και περιπλοκα, χιλιάδες οι σκεψεις μου και ολες μαζι.ταυτοχρονα σκεφτομαι τοσα πολλα. Δικαιολογώ, συγχωρω, μετανοιώνω, πονάω, αλλαζω γνωμες, κατηγορώ...Προσπαθω να τα βαλω σε μια ταξη.
Ομως ημουν καλά, ημουν καλά μεχρι που επαιξες το παιχνιδι σου, εκανες την κινηση σου και...παει..
Τωρα απλα θελω το χώρο μου.
Ησυχια μεχρι να ξεκαθαρίσω.
να καθαρισω την ατμοσφαιρα, να πεταξω τη σαπιλα και μετα να φυγω παλι μακρια. Τιποτα δεν με κραταει στην Ελλαδα. Θα γυρισω για λιγο. Και μετα θα φυγω και παλι. Γιατι δεν ανηκω σε ανθρωπους κενούς. Ειμαι αλλιως εγω. Αλλος ανθρωπος.
Φυγε τωρα.
φυγε.
φευγω.
μη φοβασαι.
απλα μην ελπιζεις σε κουβεντες.
δεν θελω να ακουσω τιποτα αλλο.
σςςς..ησυχια τωρα.
Η επομενη κινηση μετα τη σιωπη ειναι δικη μου.αλλα θα ειναι και αυτη σιωπηλη.

εχω το χελωνάκι σου.

βλέπεις, πόσο καιρό με απομάκρυνες απο τις σκέψεις μου;;

μου έλειψες.

έχει περάσει μια βδομάδα. και έλεγα, δεν μπορεί θα με πάρει ενα τηλεφωνο, να δει αν ειμαι καλα, αν εφτασα καλα, επειδη τελος παντων με εβλεπε καθε μερα και φανταστηκα πως θα του λειπ..οχι.

αλλα ισως να ειναι νωρις ακομη για να με παρει, η δευτερη βδομαδα ισως να ειναι καλυτερη ευκαιρια για ενα...μηνυμα;;

Δεν μπορω να ξεχασω, συγγνώμη. Το μυαλο μου εχει σταματήσει και σίγουρα δεν συγχρονίζομαι στο σημερα. Θελω να ξεφυγω και προσπαθω αλλα ποσο ευκολο ειναι να ξεπερασεις ενα συναισθημα που παντα σε νικαει...γιατι εχει τοση δυναμη και δεν ελεγχεται απο καμία λογική.

τα κλεμμένα πρωινα.οι βολτες μεχρι το σπιτι μου-οκ,ηταν απλα η διαδρομη,αλλα θα ναι βολτες για παντα στο μυαλο μου-σ'ερωτευομουν εγω τοτε. 

και αν ελεγα κατι που σε εκανα να γελας-δεν ξεχναω αυτο το χαμογελο- ημουν ευτυχισμενη.

Θυμαμαι ενα πρωι, που εφυγες οπως καθε πρωι, ημουν τοσο ευτυχισμενη, εφυγες και περασαν ωρες για να μπορεσω να κοιμηθώ, θυμάμαι ποσο χαρουμενη ημουν, αισθανομουν...

Αισθανόμουν και αισθάνομαι.

Και ευχαριστω που μου θύμισες πως χτυπαει η καρδια και ξεφεύγει απο το ρυθμο της.

και εκλαιγα οταν εφευγα γιατι σε ηθελα κοντα μου. Και κλαιω.

Και ειμαι τοσο μακρια.. και θα παω ακομα πιο μακρια.. 

ειδες τι εγινε;; αισθανθηκα μετα απο τοσο καιρο κατι δυνατο, ενιωσα και παλι την καρδια μου να χτυπαει και το στομαχι μου να κλεινει, και πρεπει να φυγω... πρεπει να φυγω γιατι δεν εχω τιποτα να διεκδικησω, γιατι οτι και να γινει θα πρεπει να περιμενω τα ξημερωματα για να εχω λιγο απο εσενα.

Θα πιστευω παντα πως εκεινες τις 10 μερες ενιωσες και εσυ κατι. Γιατι ειχαν καιρο να με χαιδεψουν ετσι και να με φιλήσουν αργά, να με προσεξουν και να ενδιαφερθούν..

Δεν με νοιαζει αν έχτισα παλι τον πύργο μου και τοποθέτησα με ολη μου την φαντασια τους ηρωες και την ουτοπια μου. Κανεις δεν με νοιαζει. Θελω μονο να φυγω μακρια. Και θα σε σκεφτομαι, αλλα θα βαλω πιο πανω τη ζωη μου και την ομορφια της, γιατι η δικη μου ζωη δεν θελει ερωτες... και αν ειχα 20 στοχους οσο ημουν παιδι ο τελευταιος παντα επισήμανε το να μην ερωτευτω.. 

Παγιδα ειναι ο ερωτας. Παγιδα που σε αποδυναμωνει σε κανει ευαλωτο σε καθετι, σε δεσμευει και ξαφνικα μεταφερεσαι σε ενα συννεφο που ανεμοδέρνεται και πας και πας....και πεφτεις και βρισκεσαι στο μηδεν.

Μα στο ορκιζομαι δεν εχω νιωσει πιο ομορφα τους τελευταιους μηνες, τα βλεμματα αυτα που με εκαναν και ανατρίχιαζα και ηταν τοσο δυνατα που ενιωθα οτι ολοι μας βλεπουν και μας καταλαβαινουν γιατι εγω οταν σε κοιτούσα σε ερωτευομουν και δεν μπορουσα να το κρυβω, οταν με ακουμπουσες ζεσταινόμουν, ιδρωνα...το σωμα μου ολο παρέλυε και ηθελα να σε αισθάνομαι κοντα μου, πάνω μου. Και τωρα αυτο θελω, και οτι και να λεω για τους γαμημενους ερωτες που τους μισω και τους απεχθανομαι γιατι με διαλυουν, εγω τωρα θα θελα να ησουν εδω και να κοιμασαι διπλα μου και εγω απλα να σε κοιταω και να περιμενω να ξυπνησεις για να μου χαμογελασεις, γιατι δεν σε ειδα ποτε να ξυπνας και να μου λες καλημερα.. και ειναι σκληρο αυτο...

Αλλα θα φυγω, βλεπεις... ξερω τι πρεπει να κανω, για το καλο όλων.. και οταν γυρισω θα τα εχω ξεχασει ολα. και δεν θα κλαιω πλεον. 

δεν θελω κανεναν να με αγγιξει. 

μου λειπεις.

Πάρε μου το ψωμί, αν θες,

πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.

το χειροτερο ειναι πως δεν μαθαινω.
ολα επαναλαμβανονται, και εγω δεν μαθαινω.
στις 3 καιγομαι-αν δηλαδη ειμαι αρκετα καλη ωστε να αξιζω τρεις.
και γω σε καθε δευτερη κανω ονειρα και παω μια μερα παρακατω.
τι τοσο κακο εχω κανει για νατο πληρώνω ετσι. Το κοριτσι της μια βραδιας,της ευκολης νυχτας.

θα θελα να ξερα τι σκεφτονται-ισως και να μην θελω βεβαια γιατι μπορει να με πονεσει πολυ.
μην περιμενεις αλλο.δεν θα σου απαντησει κανεις. γιατι αυτος που περιμενεις ειναι καπου και περναει πολυ καλα, με παρεα τοσο καλη που βλέποντας το ονομα σου στο κινητο του απλα το αγνοει, δεν τον νοιαζει καν το περιεχομενο. και εσυ ξαπλωνεις στο κρεβατι που προχθες ησασταν αγγαλια και....και αναρωτιεσαι για αλλη μια φορα που εκανες το λαθος. Αναρωτιεσαι γιατι παλι το ιδιο. Αναρωτιεσαι γιατι παγιδευεσαι σε αυτο αφου ποτε δεν νικας τον φοβο σου και ολο ο εφιαλτης αναδυει και τον ζεις. Μονη λοιπον και παλι. Δεν πειραζει καλη μου. που θα παει θα μαθεις.

φυσικα και θυμωνω μαζι μου. αφεθηκα παλι στην παγιδα που μου στηνω και με περιμενει καθε φορά.
καθε πρωι ειναι αλλιως, καθε ξημερωμα εχει αλλη συνοδεια και αλλο νοημα. αλλαα η ουσια παραμενει η ιδια στο κινητο που δεν χτυπησε, στο "γεια" που δεν ειπωθηκε, στην αγγαλια που δεν δοθηκε, στο επομενο ραντεβου που δεν κανονιστηκε, στην τριτη φορα που αν υπαρξει καιγομαι...

χάρτινο τσίρκο

και το τραγούδι λεει,η ζωη ειναι μεγάλη μην την κανεις καρναβάλι.

Δεν είναι αστείο πλεον. Κανείς δεν γελάει. Τωρα πια δεν μπορω καν να το πω, πόσο μαλλον να γελάσω και να απολαύσω το μεγάλυτερο λαθος μου. Πως καταστρέφεις ενα ανθρωπο? Δεν ηθελα ποτε να το μαθω, δεν με ενδιεφερε να καταστρεψω κανεναν. Απλα ευχομαι να μην σε γνώριζα ποτε. Είναι ό,τι πιο ευκολο μπορω να πω τωρα που διέλυσα τον κοσμο σου και γκρεμισα ο,τι σχεση εχεις χτίσει. Και για ποιο συγγνωμη μιλαμε? Δεν θα παραδεχτω ποτε οτι εγινε, δεν θα ακουσεις ποτε συγγνωμη απο μενα. 
Θα βαψω μαυρο εναν τοιχο μου για να θυμαμαι παντα αυτη τη μαυρη μου σκάρτη πλευρα που διαλύει και δεν υπολογίζει τιποτα. 
Πρεπει να μεινω μονη μου και να φυγω απο τον κοσμο, πρεπει να σώσω εμενα και να βρω μια φυλακή για την καρδια μου, γιατι μαλλον η δικη μου ελευθερια σκλαβώνει ο,τι εχω αγαπήσει.
Απο την αλλη μπορει να εχεις και δίκιο, εχω κουραστεί τοσο με το να ψαχνω απεγνωσμένα την αγαπη, που τωρα την απωθώ μονο με την παρουσία μου και δειλιάζω μπροστα στην ομορφιά. Δεν την διεκδικω. Και καπώς ετσι χανω, και παλι χανω. και σταματάω να αισθανομαι, να νιώθω. 
Η ευχή σου επιάσε και εν τέλει σε ευχαρίστω που μου την εδωσες, να μην σε αγαπησει κανενας ποτε.. Για μένα μαλλον το είχες δεδομένο πως δεν θα αγαπησω καποιον, γιατι δεν μπορω και το ήξερες. 
Τι στο διάολο εχω μεσα μου? Μονο η αναπνοή μου εμεινε. Τοσο αδεια ειμαι. Με μια καρδια να χτυπάει μηχανικα σαν ρολοι που απλα κανει τη δουλειά του και οι δικτες κινούνται, και ετσι αυτόματα αναπνέω κιολας. Αυτα. Αχρηστα. Και αν αυτα σταματήσουν εμενα δεν με νοιάζει. 
Βλεπεις οτι δεν μπορω να κλαψω?? Δεν γίνεται να κλαψω. Δεν αισθανομαι.
Στην λεξη αγαπη πάντα μου ερχοτανε το ονομά σου, και τωρα στην λεξη τιποτα εσυ θα σκεφτεσαι εμενα. Εχω αλλαξει δρομο. Συγγνωμη για αυτη την αρρωστια, μια μερα θα γινω καλα, στο υποσχομαι και δεν θα με σιχαίνεσαι πια.
Και η ουσια ειναι οτι ακομα και τώρα δεν μετανιώνω, και θα το ξανάκανα γιατι  γουσταρα οσο δεν φανταζεσαι εκεινη τη στιγμη. Για αυτη την αρρωστια μιλαω......

Ενδιαφέροντα τα προβλήματα των άλλων... Μοναξιά, φτώχεια, αδιαφορία, απομόνωση... Και εκεί που νιώθεις ότι η ζωή σου πάει στραβά και όλα σου φταίνε και τίποτα δεν πηγαίνει όπως θα ήθελες, ξαφνικά αισθάνεσαι λίγο καλυτερα στο ακουσμα ολων οσων συμβαινουν στον κοσμο σου. Προσπαθεις καπου εκει να λυσεις τα προβληματα που μοιραζονται οι αλλοι μαζι σου και να εκμηδενίσεις καθετι δικό σου.

Εχω αναγκη να διαβασω ενα παραμύθι σημερα και να βυθιστω σε αυτο τον μαγικο κόσμο που με εκανε να κοιμαμαι ησυχα τα βραδια. "ονειρα γλυκα" μου ελεγε παντα η μαμα μου οταν τελειωνε το παραμυθι.. Η Κ.Νύστα είχε ερθει και ο Κ.Υπνος ηταν καθόδον. Αυτους περιμενα καθε βραδυ. Ο μπαμπας μου δεν συμβιβάστηκε ποτε με τα κλασσικα εικονογραφιμενα παραμυθια. Δεν μπορουσε να τα διαβαζει, μαλλον δεν τον αγγιζαν αρκετα για να μπορεσει να τα διαβασει ζωντανα και με στομφο, ετσι καθε βραδυ  που μου ελεγε παραμυθια μου συνεχιζε ενα αποσπασμα απο τον Σεβαχ, τον αγαπημενο του ηρωα θαλασσινο, που ταξιδευε στις θαλασσες και καθε φορα ειχε και μια καινουρια περιπετεια να κανει... και κατι με ενθουσιαζε τοσο πολυ στα παραμυθια του μπαμπα μου.. ο Σεβαχ ειχε ενα αξιοθαυμαστο θαρρος ηταν ενας επαναστατης ονειροπολος που ζουσε την ζωη του στο επακρον.. Και τωρα που τα σκεφτομαι αντιλαμβανομαι το λογο που θαυμαζα τον Σεβαχ, ήταν ο τροπος με τον οποιο ο μπαμπας μου εξιστορουσε τις περιπετειες του, ήταν που ο μπαμπας μου εβλεπε ενα κομματι απο την ανεκπληρωτη ζωη του στο προσωπο αυτο του θαλασσινο ταξιδιωτη πειρατη.. Το νησι του.. Ποσο μπορει να το αγαπουσε ο μπαμπας μου το νησι του, τόσο οσο να μην ξεχασω ποτε τις ιστοριες του Σεβαχ και να με συγκινει ακομα και τωρα το θαρρος του...

Καπως ετσι εγινα και γω ονειροπολα... Αλλα εγω δεν ειμαι θαρραλεα.. εγω φοβαμαι... εμενα με τρομαζουν τα κυματα και δεν θα γινω ποτε πειρατης... 

Θυμαμαι τη μερα που ο παππους μου πηρε συνταξη.. Ηταν ολοι πολυ χαρουμενοι στο σπιτι. Απο εκεινη τη μερα θα ηταν καθε μερα στο σπιτι. Και μας πηρε δωρα. Σε μενα πηρε 2 κουκλες, τις λατρευα τις κουκλες. Παντα πιστευα σε αυτες. Στο αδερφο μου πηρε ενα τρακτερ. Ενταξει ηταν ενα μικρο τρακτερ αλλα ο Φιλιππος τρελαθηκε. Και ο παππους μου αλλο που δεν ηθελε απο το να βλεπει τον μικρο να χαιρεται. Ξεγνοιαστα χρόνια τοτε. Τουλαχιστον ετσι τα θυμαμαι εγω, ισως και να μην ηταν, ίσως εγω να ημουν πολυ μικρη για να συνειδητοποιήσω οσα συνεβαιναν γυρω μου. Απο τότε περνουσα πολυ χρονο με τον παππου μου. Με πηγαινε βόλτες, σε παρτυ, στο πάρκο, στο σχολείο, στο χορό. Πήρε και το καινουριο του αυτοκίνητο τοτε, εφτιαξαν και το σπιτι στο χωριο με τη γιαγια μου. Και η ζωη μας ήταν πολυ όμορφη. Ήσυχη ζωη. Εκτος απο εκεινη τη μερα. Εκεινη τη μερα που σκοτείνιασαν ολα και αρχισε η κατρακύλα. Και ο παππους σταματησε να χαμογελαει, επειτα η γιαγια, και η μαμα και ο μπαμπας... Και ο πονος ελλατωνοτανε μονο οταν του καναμε μασαζ στη πλατη. Αλλα δεν χαμογελουσε πια. Δεν ηθελε να τον τριβουνε. Δεν ηθελε τον οικτο κανενος, δεν ηθελε επισκεψεις, βιντεο και φωτογραφιες.. και γω δεν καταλαβαινα. και καπως ετσι σταματησε να ανεβαινει τα σαββατα στο σπιτι χτυπωντας ρυθμικα το δαχτυλιδι του στα καγκελα για να μας ξυπνησει. και μια μερα σταματησε να μας ανοιγει την πορτα και να μας περιμενει για φαγητο μετα το σχολειο. 

ο παππους μου ηταν ηρωας, πειρατης. ηταν ο Σεβαχ. καληνυχτα.

Ξεκινας να γραφεις γιατι σκεφτεσαι.

Σκεφτεσαι το τωρα. Ειναι Νοεμβρης και μολις αρχισαν να μπαινουν τα κρυα.

Ακουω μια playlist με chill μουσικη οπως την αποκαλει ο V. και η ατμοσφαιρα ειναι καταλληλη για οσα νιωθω τις τελευταιες μερες.

Ανία. 

Και θελω να ακουσω τη φωνη μου. Εχω αναγκη να μενω μονη μου γιατι ακουω τη φωνη μου. 

και μια δυναμη που αποκτουν οι ηχοι μεσα στο σπιτι. ο Αερας που καπως περναει και δινει ζωη στα αψυχα αντικειμενα. Και δεν μου παει τοση αληγορια.

Η ουσια ειναι οτι ευχομαι να μπορουσα να ειχα εναν ανθρωπο κοντα μου τωρα.

Ποσο πολυ με ξεπερναει η αναγκη μου για μια συντροφια...

Αναθεμα αν κανεις καταλαβαινει πως αισθανομαι...

Και οποιος δηθεν με καταλαβαινει, οταν αρκειται στο εφημερο, στο ανουσιο, στο σαρκικο...σιγουρα δεν με καταλαβαίνει.

Ναι, ειναι εφικτο να νιωθεις μονος σε ενα κοσμο γεματο απο ανθρωπους, παρεες, φιλίες, που σε κανουν να αισθανεσαι πολυ ομορφα- οχι παντα- αλλα ειναι εν δυναμει παρηγορητες της ανιας σου.

Και ποσο υποφερτό ειναι να αναρωτιεσαι καθε μερα τι εχεις κανει λαθος εσυ.. γιατι οι αλλοι μπορουν και εσυ οχι. γιατι οι αλλοι να εχουν και εσυ να μην ειχες ποτε.... Και μια σειρα απο ερωτηματα σκοτίζουν το κεφαλι σου.... Και ερχεται μια επαφη,σαρκικη που τονώνει για λιγο την αυτοπεποιθηση σου, ανεβαζει την λιμπιτο και περνεις δυναμεις.

Και ερχεται η επομενη εβδομαδα. Που νιωθεις πιο μονος απο ποτε και πιο αδειος απο ποτε. Ουσιαστικα αυτη η σεξουαλικη επαφη δεν σου προσφερε τιποτα, σε παραπλανησε απλα και σε απετρεψε απο το να διεκδικήσεις οτι ειχες πραγματικα αναγκη. Μα, ειναι αργα οταν το συνειδητοποιείς.. Εχεις χασει ήδη τον ελεγχο.

Εκφυλο.. σε ποιον αραγε αρμόζει αυτος ο χαρακτηρίσμος. Ποσο σε προσβάλλει και σε μειώνει αυτη η λεξη. 

Και ποιος να σε καταλαβει....

Δεν διαφερεις απο τους αλλους, μην ξεγελιέσαι. Απλα σκεφτεσαι λιγο παραπανω απο οσο θα επρεπε. Καλο-κακο.. συμβαίνει... και το κανεις.. και σε τσακίζει γιατι δεν το αντεχεις. Ναι αλλα οσα δεν σκεφτηκες μεχρι σημερα σε πληγωσαν και σε παρεσυραν. 

Το αυθορμητο και το επιπόλαιο κανουν παντα πιο σκληρα τα αποτελέσματα.

Και οταν δεν εισαι ετοιμος να στηριξεις με παθος τις πραξεις σου τοτε ετοιμασου να πολεμήσεις με τον εαυτο σου γιατι τα αποτελέσματα μπορουν να σε διαλύσουν. Συχνα χανεις σε αυτη τη μαχη. 

Και ο χαμενος τα παιρνει ολα..............

Δεν συνεχίζω.

Σκεφτομαι.

Το πρώτο βημα λοιπον είναι να βρεις την πηγή των προβλημάτων. 

Συνήθως το λαθος βρισκεται μεσα σου, και μην μπερδευτεις, ο ευκολος δρόμος ειναι να κατηγορήσεις τους αλλους και να επισημανεις τα δικα τους λαθη. Ετσι και εσυ νιωθεις ανώτερος,αποβάλεις οποια ενοχη και προχωρας σιγουρος πως αλλοι ευθύνονται για ο,τι σε κάνει να νιωθεις ασχημα. 

Ναι αλλα... Πως προχωράς?? Το θεμα στη ζωη μας, και χωρις φυσικα να θελω να το παιξω φιλοσοφος, ειναι να γινομαστε καλυτεροι, να κανουμε ενα βημα μπροστα και να αισθανομαστε κατα ενα βαθμο καλυτεροι ανθρωποι, γεματοι. Και αν φταίνε παντα οι αλλοι εγω τι κερδιζω?? Συνειδητοποιείς ποτε οτι για καθε τι που σε ενοχλει, σε πειραζει, σε χαλαει και  πριν καν προλαβεις να σκεφτεις που οφείλεται δημιουργεις "εχθρους", και φταινε... δεν φταις... φταινε..

Μην τρομάζεις, δεν εισαι οσο τερας αισθανεσαι, δεν εισαι τοσο κακος ανθρωπος..

Εισαι.... ανθρωπος... τοσο απλο. Ειναι συναισθηματα και πραγματα που δεν μπορουμε να ελέγξουμε, δεν ειμαστε εκπαιδευμενοι να ελεγχουμε καθε τι που αισθανομαστε, προστατευουμε απο τη φυση μας τον εαυτο μας απομακρυνοντας τον απο οποια σκεψη μπορει να τον "γραντζουνίσει". Δεν σκεφτομαστε παρα μονο μεχρι εκει που ειμαστε αθώοι..........

Και ταλαιπωρούμαι οσο σκεφτομαι, γιατι ολο ανακαλύπτω οσα δεν θα ηθέλα να ξερω για μενα. Ολο νιωθω περιεργα πραγματα που τα φοβαμαι γιατι ειναι πιο δυνατα απο μενα και ασχημα. Και δεν εχω μαθει να πολεμαω τον εαυτο μου, για να νικησω ποιον? οσα δεν θελω να με κατατρώνε, όσα με κάνουν ευάλωτη...

Μεσα μου ειναι. Οτι με εχει πληγωσει μεχρι σημερα βρισκεται μεσα μου, εγω το δημιουργω, εγω ευθύνομαι, εγω επιτρεπω να με ξεπερασει και να βγει προς τα εξω..

Ειναι πολυ νωρις για να ξερω πως να νικησω το φαντασμα που εχω μεσα μου.. Με τρομάζει αλλα ειναι νωρις.. δεν ξερω πως.. 

Απεχθανομαι αυτο που εχω μεσα μου, μερα με τη μερα φοβαμαι.. Πρεπει να νιωσω πιο δυνατη.. Με τραβαει το ρευμα.. Το ξερω αυτο.. Παρασυρομαι.. Δεν παταω γερα στα ποδια μου, θέλω να ειμαι αυτο....αλλα δεν ειμαι... και δεν ξερω τι ακριβως ειμαι. 

Και αν αυτο που θελω να ειμαι δεν ειναι αυτο που ειμαι??

Και αν αυτο με ποναει πιο πολυ...??

Και αλλαζεις αυτο που εισαι? Ή αποδεχεσαι αυτο που εισαι? και αν το να αποδεχθεις αυτο που εισαι ειναι ήττα? Εφοσον δεν το θελεις και δεν το αγαπας, ποτε δεν θα καταφερεις να εισαι ευτυχισμενος γιατι θα χάνεις τον δρομο σου και ολο θα παραπατας.. Αρα παλευεις, αισθάνεσαι τι ειναι αυτο που καθε φορα σου δινει δυναμη, ενεργεια, κεφι.. και το κυνηγας. Κυνηγας την ευτυχια σου, πετυχαίνεις τους στοχους σου, βάζεις τις προτεραιότητες σου, θετεις τις αμφιβολιες σου και καθορίζεις τις αξιες σου...

Εχει το τιμημα του να εισαι ανθρωπος, ενστικτο και λογικη, κανεις δεν βρισκει την "χρυση ισορροπια" και ολο παραπαταμε, γι αυτο κανείς δεν μπορει να ειναι τελειος. Δεν θα κερδισεις ποτε την τελειοτητα, μην ελπίζεις, το θεμα ειναι να την κυνηγας για μια ζωη.. Αυτο το ταξιδι ειναι τεραστιο και εχει πολλους αγωνες, δεν ξερω για νικητες και χαμενους, δεν εχει σημασια αυτο. 

Το ζητημα ειναι να ταξιδεψεις και να παιξεις...δεν θα μαθεις ποτε αν νικησες, και αυτο ειναι το μεγαλειο της ζωης.