το χειροτερο ειναι πως δεν μαθαινω.
ολα επαναλαμβανονται, και εγω δεν μαθαινω.
στις 3 καιγομαι-αν δηλαδη ειμαι αρκετα καλη ωστε να αξιζω τρεις.
και γω σε καθε δευτερη κανω ονειρα και παω μια μερα παρακατω.
τι τοσο κακο εχω κανει για νατο πληρώνω ετσι. Το κοριτσι της μια βραδιας,της ευκολης νυχτας.

θα θελα να ξερα τι σκεφτονται-ισως και να μην θελω βεβαια γιατι μπορει να με πονεσει πολυ.
μην περιμενεις αλλο.δεν θα σου απαντησει κανεις. γιατι αυτος που περιμενεις ειναι καπου και περναει πολυ καλα, με παρεα τοσο καλη που βλέποντας το ονομα σου στο κινητο του απλα το αγνοει, δεν τον νοιαζει καν το περιεχομενο. και εσυ ξαπλωνεις στο κρεβατι που προχθες ησασταν αγγαλια και....και αναρωτιεσαι για αλλη μια φορα που εκανες το λαθος. Αναρωτιεσαι γιατι παλι το ιδιο. Αναρωτιεσαι γιατι παγιδευεσαι σε αυτο αφου ποτε δεν νικας τον φοβο σου και ολο ο εφιαλτης αναδυει και τον ζεις. Μονη λοιπον και παλι. Δεν πειραζει καλη μου. που θα παει θα μαθεις.

φυσικα και θυμωνω μαζι μου. αφεθηκα παλι στην παγιδα που μου στηνω και με περιμενει καθε φορά.
καθε πρωι ειναι αλλιως, καθε ξημερωμα εχει αλλη συνοδεια και αλλο νοημα. αλλαα η ουσια παραμενει η ιδια στο κινητο που δεν χτυπησε, στο "γεια" που δεν ειπωθηκε, στην αγγαλια που δεν δοθηκε, στο επομενο ραντεβου που δεν κανονιστηκε, στην τριτη φορα που αν υπαρξει καιγομαι...

χάρτινο τσίρκο

και το τραγούδι λεει,η ζωη ειναι μεγάλη μην την κανεις καρναβάλι.

Δεν είναι αστείο πλεον. Κανείς δεν γελάει. Τωρα πια δεν μπορω καν να το πω, πόσο μαλλον να γελάσω και να απολαύσω το μεγάλυτερο λαθος μου. Πως καταστρέφεις ενα ανθρωπο? Δεν ηθελα ποτε να το μαθω, δεν με ενδιεφερε να καταστρεψω κανεναν. Απλα ευχομαι να μην σε γνώριζα ποτε. Είναι ό,τι πιο ευκολο μπορω να πω τωρα που διέλυσα τον κοσμο σου και γκρεμισα ο,τι σχεση εχεις χτίσει. Και για ποιο συγγνωμη μιλαμε? Δεν θα παραδεχτω ποτε οτι εγινε, δεν θα ακουσεις ποτε συγγνωμη απο μενα. 
Θα βαψω μαυρο εναν τοιχο μου για να θυμαμαι παντα αυτη τη μαυρη μου σκάρτη πλευρα που διαλύει και δεν υπολογίζει τιποτα. 
Πρεπει να μεινω μονη μου και να φυγω απο τον κοσμο, πρεπει να σώσω εμενα και να βρω μια φυλακή για την καρδια μου, γιατι μαλλον η δικη μου ελευθερια σκλαβώνει ο,τι εχω αγαπήσει.
Απο την αλλη μπορει να εχεις και δίκιο, εχω κουραστεί τοσο με το να ψαχνω απεγνωσμένα την αγαπη, που τωρα την απωθώ μονο με την παρουσία μου και δειλιάζω μπροστα στην ομορφιά. Δεν την διεκδικω. Και καπώς ετσι χανω, και παλι χανω. και σταματάω να αισθανομαι, να νιώθω. 
Η ευχή σου επιάσε και εν τέλει σε ευχαρίστω που μου την εδωσες, να μην σε αγαπησει κανενας ποτε.. Για μένα μαλλον το είχες δεδομένο πως δεν θα αγαπησω καποιον, γιατι δεν μπορω και το ήξερες. 
Τι στο διάολο εχω μεσα μου? Μονο η αναπνοή μου εμεινε. Τοσο αδεια ειμαι. Με μια καρδια να χτυπάει μηχανικα σαν ρολοι που απλα κανει τη δουλειά του και οι δικτες κινούνται, και ετσι αυτόματα αναπνέω κιολας. Αυτα. Αχρηστα. Και αν αυτα σταματήσουν εμενα δεν με νοιάζει. 
Βλεπεις οτι δεν μπορω να κλαψω?? Δεν γίνεται να κλαψω. Δεν αισθανομαι.
Στην λεξη αγαπη πάντα μου ερχοτανε το ονομά σου, και τωρα στην λεξη τιποτα εσυ θα σκεφτεσαι εμενα. Εχω αλλαξει δρομο. Συγγνωμη για αυτη την αρρωστια, μια μερα θα γινω καλα, στο υποσχομαι και δεν θα με σιχαίνεσαι πια.
Και η ουσια ειναι οτι ακομα και τώρα δεν μετανιώνω, και θα το ξανάκανα γιατι  γουσταρα οσο δεν φανταζεσαι εκεινη τη στιγμη. Για αυτη την αρρωστια μιλαω......

Ενδιαφέροντα τα προβλήματα των άλλων... Μοναξιά, φτώχεια, αδιαφορία, απομόνωση... Και εκεί που νιώθεις ότι η ζωή σου πάει στραβά και όλα σου φταίνε και τίποτα δεν πηγαίνει όπως θα ήθελες, ξαφνικά αισθάνεσαι λίγο καλυτερα στο ακουσμα ολων οσων συμβαινουν στον κοσμο σου. Προσπαθεις καπου εκει να λυσεις τα προβληματα που μοιραζονται οι αλλοι μαζι σου και να εκμηδενίσεις καθετι δικό σου.

Εχω αναγκη να διαβασω ενα παραμύθι σημερα και να βυθιστω σε αυτο τον μαγικο κόσμο που με εκανε να κοιμαμαι ησυχα τα βραδια. "ονειρα γλυκα" μου ελεγε παντα η μαμα μου οταν τελειωνε το παραμυθι.. Η Κ.Νύστα είχε ερθει και ο Κ.Υπνος ηταν καθόδον. Αυτους περιμενα καθε βραδυ. Ο μπαμπας μου δεν συμβιβάστηκε ποτε με τα κλασσικα εικονογραφιμενα παραμυθια. Δεν μπορουσε να τα διαβαζει, μαλλον δεν τον αγγιζαν αρκετα για να μπορεσει να τα διαβασει ζωντανα και με στομφο, ετσι καθε βραδυ  που μου ελεγε παραμυθια μου συνεχιζε ενα αποσπασμα απο τον Σεβαχ, τον αγαπημενο του ηρωα θαλασσινο, που ταξιδευε στις θαλασσες και καθε φορα ειχε και μια καινουρια περιπετεια να κανει... και κατι με ενθουσιαζε τοσο πολυ στα παραμυθια του μπαμπα μου.. ο Σεβαχ ειχε ενα αξιοθαυμαστο θαρρος ηταν ενας επαναστατης ονειροπολος που ζουσε την ζωη του στο επακρον.. Και τωρα που τα σκεφτομαι αντιλαμβανομαι το λογο που θαυμαζα τον Σεβαχ, ήταν ο τροπος με τον οποιο ο μπαμπας μου εξιστορουσε τις περιπετειες του, ήταν που ο μπαμπας μου εβλεπε ενα κομματι απο την ανεκπληρωτη ζωη του στο προσωπο αυτο του θαλασσινο ταξιδιωτη πειρατη.. Το νησι του.. Ποσο μπορει να το αγαπουσε ο μπαμπας μου το νησι του, τόσο οσο να μην ξεχασω ποτε τις ιστοριες του Σεβαχ και να με συγκινει ακομα και τωρα το θαρρος του...

Καπως ετσι εγινα και γω ονειροπολα... Αλλα εγω δεν ειμαι θαρραλεα.. εγω φοβαμαι... εμενα με τρομαζουν τα κυματα και δεν θα γινω ποτε πειρατης... 

Θυμαμαι τη μερα που ο παππους μου πηρε συνταξη.. Ηταν ολοι πολυ χαρουμενοι στο σπιτι. Απο εκεινη τη μερα θα ηταν καθε μερα στο σπιτι. Και μας πηρε δωρα. Σε μενα πηρε 2 κουκλες, τις λατρευα τις κουκλες. Παντα πιστευα σε αυτες. Στο αδερφο μου πηρε ενα τρακτερ. Ενταξει ηταν ενα μικρο τρακτερ αλλα ο Φιλιππος τρελαθηκε. Και ο παππους μου αλλο που δεν ηθελε απο το να βλεπει τον μικρο να χαιρεται. Ξεγνοιαστα χρόνια τοτε. Τουλαχιστον ετσι τα θυμαμαι εγω, ισως και να μην ηταν, ίσως εγω να ημουν πολυ μικρη για να συνειδητοποιήσω οσα συνεβαιναν γυρω μου. Απο τότε περνουσα πολυ χρονο με τον παππου μου. Με πηγαινε βόλτες, σε παρτυ, στο πάρκο, στο σχολείο, στο χορό. Πήρε και το καινουριο του αυτοκίνητο τοτε, εφτιαξαν και το σπιτι στο χωριο με τη γιαγια μου. Και η ζωη μας ήταν πολυ όμορφη. Ήσυχη ζωη. Εκτος απο εκεινη τη μερα. Εκεινη τη μερα που σκοτείνιασαν ολα και αρχισε η κατρακύλα. Και ο παππους σταματησε να χαμογελαει, επειτα η γιαγια, και η μαμα και ο μπαμπας... Και ο πονος ελλατωνοτανε μονο οταν του καναμε μασαζ στη πλατη. Αλλα δεν χαμογελουσε πια. Δεν ηθελε να τον τριβουνε. Δεν ηθελε τον οικτο κανενος, δεν ηθελε επισκεψεις, βιντεο και φωτογραφιες.. και γω δεν καταλαβαινα. και καπως ετσι σταματησε να ανεβαινει τα σαββατα στο σπιτι χτυπωντας ρυθμικα το δαχτυλιδι του στα καγκελα για να μας ξυπνησει. και μια μερα σταματησε να μας ανοιγει την πορτα και να μας περιμενει για φαγητο μετα το σχολειο. 

ο παππους μου ηταν ηρωας, πειρατης. ηταν ο Σεβαχ. καληνυχτα.

Ξεκινας να γραφεις γιατι σκεφτεσαι.

Σκεφτεσαι το τωρα. Ειναι Νοεμβρης και μολις αρχισαν να μπαινουν τα κρυα.

Ακουω μια playlist με chill μουσικη οπως την αποκαλει ο V. και η ατμοσφαιρα ειναι καταλληλη για οσα νιωθω τις τελευταιες μερες.

Ανία. 

Και θελω να ακουσω τη φωνη μου. Εχω αναγκη να μενω μονη μου γιατι ακουω τη φωνη μου. 

και μια δυναμη που αποκτουν οι ηχοι μεσα στο σπιτι. ο Αερας που καπως περναει και δινει ζωη στα αψυχα αντικειμενα. Και δεν μου παει τοση αληγορια.

Η ουσια ειναι οτι ευχομαι να μπορουσα να ειχα εναν ανθρωπο κοντα μου τωρα.

Ποσο πολυ με ξεπερναει η αναγκη μου για μια συντροφια...

Αναθεμα αν κανεις καταλαβαινει πως αισθανομαι...

Και οποιος δηθεν με καταλαβαινει, οταν αρκειται στο εφημερο, στο ανουσιο, στο σαρκικο...σιγουρα δεν με καταλαβαίνει.

Ναι, ειναι εφικτο να νιωθεις μονος σε ενα κοσμο γεματο απο ανθρωπους, παρεες, φιλίες, που σε κανουν να αισθανεσαι πολυ ομορφα- οχι παντα- αλλα ειναι εν δυναμει παρηγορητες της ανιας σου.

Και ποσο υποφερτό ειναι να αναρωτιεσαι καθε μερα τι εχεις κανει λαθος εσυ.. γιατι οι αλλοι μπορουν και εσυ οχι. γιατι οι αλλοι να εχουν και εσυ να μην ειχες ποτε.... Και μια σειρα απο ερωτηματα σκοτίζουν το κεφαλι σου.... Και ερχεται μια επαφη,σαρκικη που τονώνει για λιγο την αυτοπεποιθηση σου, ανεβαζει την λιμπιτο και περνεις δυναμεις.

Και ερχεται η επομενη εβδομαδα. Που νιωθεις πιο μονος απο ποτε και πιο αδειος απο ποτε. Ουσιαστικα αυτη η σεξουαλικη επαφη δεν σου προσφερε τιποτα, σε παραπλανησε απλα και σε απετρεψε απο το να διεκδικήσεις οτι ειχες πραγματικα αναγκη. Μα, ειναι αργα οταν το συνειδητοποιείς.. Εχεις χασει ήδη τον ελεγχο.

Εκφυλο.. σε ποιον αραγε αρμόζει αυτος ο χαρακτηρίσμος. Ποσο σε προσβάλλει και σε μειώνει αυτη η λεξη. 

Και ποιος να σε καταλαβει....

Δεν διαφερεις απο τους αλλους, μην ξεγελιέσαι. Απλα σκεφτεσαι λιγο παραπανω απο οσο θα επρεπε. Καλο-κακο.. συμβαίνει... και το κανεις.. και σε τσακίζει γιατι δεν το αντεχεις. Ναι αλλα οσα δεν σκεφτηκες μεχρι σημερα σε πληγωσαν και σε παρεσυραν. 

Το αυθορμητο και το επιπόλαιο κανουν παντα πιο σκληρα τα αποτελέσματα.

Και οταν δεν εισαι ετοιμος να στηριξεις με παθος τις πραξεις σου τοτε ετοιμασου να πολεμήσεις με τον εαυτο σου γιατι τα αποτελέσματα μπορουν να σε διαλύσουν. Συχνα χανεις σε αυτη τη μαχη. 

Και ο χαμενος τα παιρνει ολα..............

Δεν συνεχίζω.

Σκεφτομαι.

Το πρώτο βημα λοιπον είναι να βρεις την πηγή των προβλημάτων. 

Συνήθως το λαθος βρισκεται μεσα σου, και μην μπερδευτεις, ο ευκολος δρόμος ειναι να κατηγορήσεις τους αλλους και να επισημανεις τα δικα τους λαθη. Ετσι και εσυ νιωθεις ανώτερος,αποβάλεις οποια ενοχη και προχωρας σιγουρος πως αλλοι ευθύνονται για ο,τι σε κάνει να νιωθεις ασχημα. 

Ναι αλλα... Πως προχωράς?? Το θεμα στη ζωη μας, και χωρις φυσικα να θελω να το παιξω φιλοσοφος, ειναι να γινομαστε καλυτεροι, να κανουμε ενα βημα μπροστα και να αισθανομαστε κατα ενα βαθμο καλυτεροι ανθρωποι, γεματοι. Και αν φταίνε παντα οι αλλοι εγω τι κερδιζω?? Συνειδητοποιείς ποτε οτι για καθε τι που σε ενοχλει, σε πειραζει, σε χαλαει και  πριν καν προλαβεις να σκεφτεις που οφείλεται δημιουργεις "εχθρους", και φταινε... δεν φταις... φταινε..

Μην τρομάζεις, δεν εισαι οσο τερας αισθανεσαι, δεν εισαι τοσο κακος ανθρωπος..

Εισαι.... ανθρωπος... τοσο απλο. Ειναι συναισθηματα και πραγματα που δεν μπορουμε να ελέγξουμε, δεν ειμαστε εκπαιδευμενοι να ελεγχουμε καθε τι που αισθανομαστε, προστατευουμε απο τη φυση μας τον εαυτο μας απομακρυνοντας τον απο οποια σκεψη μπορει να τον "γραντζουνίσει". Δεν σκεφτομαστε παρα μονο μεχρι εκει που ειμαστε αθώοι..........

Και ταλαιπωρούμαι οσο σκεφτομαι, γιατι ολο ανακαλύπτω οσα δεν θα ηθέλα να ξερω για μενα. Ολο νιωθω περιεργα πραγματα που τα φοβαμαι γιατι ειναι πιο δυνατα απο μενα και ασχημα. Και δεν εχω μαθει να πολεμαω τον εαυτο μου, για να νικησω ποιον? οσα δεν θελω να με κατατρώνε, όσα με κάνουν ευάλωτη...

Μεσα μου ειναι. Οτι με εχει πληγωσει μεχρι σημερα βρισκεται μεσα μου, εγω το δημιουργω, εγω ευθύνομαι, εγω επιτρεπω να με ξεπερασει και να βγει προς τα εξω..

Ειναι πολυ νωρις για να ξερω πως να νικησω το φαντασμα που εχω μεσα μου.. Με τρομάζει αλλα ειναι νωρις.. δεν ξερω πως.. 

Απεχθανομαι αυτο που εχω μεσα μου, μερα με τη μερα φοβαμαι.. Πρεπει να νιωσω πιο δυνατη.. Με τραβαει το ρευμα.. Το ξερω αυτο.. Παρασυρομαι.. Δεν παταω γερα στα ποδια μου, θέλω να ειμαι αυτο....αλλα δεν ειμαι... και δεν ξερω τι ακριβως ειμαι. 

Και αν αυτο που θελω να ειμαι δεν ειναι αυτο που ειμαι??

Και αν αυτο με ποναει πιο πολυ...??

Και αλλαζεις αυτο που εισαι? Ή αποδεχεσαι αυτο που εισαι? και αν το να αποδεχθεις αυτο που εισαι ειναι ήττα? Εφοσον δεν το θελεις και δεν το αγαπας, ποτε δεν θα καταφερεις να εισαι ευτυχισμενος γιατι θα χάνεις τον δρομο σου και ολο θα παραπατας.. Αρα παλευεις, αισθάνεσαι τι ειναι αυτο που καθε φορα σου δινει δυναμη, ενεργεια, κεφι.. και το κυνηγας. Κυνηγας την ευτυχια σου, πετυχαίνεις τους στοχους σου, βάζεις τις προτεραιότητες σου, θετεις τις αμφιβολιες σου και καθορίζεις τις αξιες σου...

Εχει το τιμημα του να εισαι ανθρωπος, ενστικτο και λογικη, κανεις δεν βρισκει την "χρυση ισορροπια" και ολο παραπαταμε, γι αυτο κανείς δεν μπορει να ειναι τελειος. Δεν θα κερδισεις ποτε την τελειοτητα, μην ελπίζεις, το θεμα ειναι να την κυνηγας για μια ζωη.. Αυτο το ταξιδι ειναι τεραστιο και εχει πολλους αγωνες, δεν ξερω για νικητες και χαμενους, δεν εχει σημασια αυτο. 

Το ζητημα ειναι να ταξιδεψεις και να παιξεις...δεν θα μαθεις ποτε αν νικησες, και αυτο ειναι το μεγαλειο της ζωης.

Χειμώνιασε, και ρε γαμωτο... μου λειπεις. Γιατι καθε φορα που αισθανομουν μονη το ενιωθες και με επαιρνες τηλεφωνο και μου ελεγες πως μ΄αγαπας, και οταν δεν το ελεγες, το ελεγες. και σου ελειπα, ελειπα σε καποιον και μου ελειπε και εμενα. και ημουν ευτυχισμενη καθε μερα, και οταν δεν ημουν εβρισκες εναν τροπο, εβρισκες μια κουβεντα να πεις και γελουσα, και σε ενιωθα διπλα μου και σε ερωτευομουν..αλλα δεν εκτιμουσα ποσο αξιζες, δεν φανταζομουν τη ζωη μου χωρις εσενα. δεν ηξερα πως θα ηταν να μην εισαι κοντα μου. δεν περιμενα να με αφησεις ποτε.

ηταν που τα συναισθηματα μου αλλαζαν καθε μερα, μερα με τη μερα ενιωθα αλλιως... ενιωθα πως "τωρα ειναι αλλιως".. δεν μπορουσα να στο εξηγησω, και στο ελεγα αλλα δεν μπορουσα να στο εξηγησω και εσυ ολο το παρεξηγουσες.. τωρα καταλαβαινω πως ναι, καθε μερα ηταν αλλιως, γιατι καθε μερα που περνουσα γινομουν ενα μαζι σου, σ'αγαπουσα ολο και πιο πολυ, και ηταν αλλιως ναι, γιατι χανοτανε ο ερωτας και σε αυτο εφταιγε η αποσταση και οι χαρακτηρες μας, αλλα.... αλλα σ'αγαπουσα και συνειδητοποιουσα ποσο δυνατο και τρομακτικο ηταν αυτο που ενιωθα. ξαφνικα ανέπνεα για δυο ανθρωπους για μενα και για σενα, γελουσα και γελουσες, εκλαιγα και εκλαιγες... ειναι τοσο περιεργο, που τρομαζα... και εβρισκα μικρες αφορμες να σου θυμωνω και ντρεπομαι για οσα σου εκανα. και θελω να σου ζητησω συγγνωμη γιατι σ'αγαπουσα και σ'αγαπαω και δεν ηθελα να σε κανω να νιωσεις τοσο ασχημα.

Και ειμαι πολυ εγωιστρια εγω..εγω..εγω..εγω...και τωρα θα μεινω μονη μου.. που δεν μ'αρεσει καθολου να ειμαι μονη μου... χειμωνιαζει και δεν μπορω την μοναξια... και εσυ εισαι τοσο μακρια, και δεν με σκεφτεσαι πλεον.. δεν σου λειπω.. ή σου λειπω τοσο πολυ που με αγνοεις..
Δεν στο ειπα ποτε, αλλα οι μερες μαζι σου ηταν παντα οι πιο ομορφες μερες τις ζωης μου, και δεν μπορω να ξεχωρισω καποια... ηταν ολες.. το καθε λεπτο...Ηταν αυτο που ενιωθα, και αυτο που εβλεπα, και αυτο που ενιωθες και οσα μου εδινες και ολοκληρωνομουν..

Μπορεις να καταλαβεις οσα λεω?? Μπορεις να θυμηθεις?? Μην ξεχνας, σε παρακαλω.. Εχω αναγκη να ξερω πως θυμασαι ακομα, πως με σκεφτεσαι.. Και ξερεις τι ευχομαι, τωρα που ειμαι ευαλωτη και ειναι περιεργη η στιγμη... ευχομαι να ερθεις μια μερα κατω απο το σπιτι μου και να μου φωναξεις πως μαγαπας.. οπως τοτε.. θυμασαι..? βρε χαζε... θα σε χτυπουσανε τα αμαξια.. αλλα δεν σε ενοιαζε.. δεν σε ενοιαζε τιποτα.. και γω δεν εχω ξαναδει ανθρωπο τοσο ευτυχισμενο μαζι μου, με μενα, για μενα.. ομώς και γω.. τοση ευτυχια γιατι ειχαμε ο ενας τον αλλο..

Και τωρα δεν με νοιαζει αν περνας καλα,ουτε με ποιες περνας καλα, δεν με νοιαζει τιποτα. γιατι ξερω, και εσυ ξερεις.. θα αργησουμε να το ξαναβρουμε αυτο που ειχαμε.. θα αργησουμε να μας ξαναβρουμε.. και μην αναρωτιεσαι που ειναι το κοριτσακι σου, το κοριτσακι που γνωρισες, γιατι εγω απο τοτε που εφυγες δεν το βρηκα ποτε ξανα.. δεν το ειδα, δεν ακουσα τιποτα γι αυτο. Αλλα ειναι και αυτη εδω η στιγμη που νιωθω πιο ευαλωτη απο ποτε και ξερεις, φοβαμαι μηπως το κοριτσακι σου γυρισει, και γω τωρα δεν μπορω.. ειμαι μονη μου... και δεν θα τα καταφερει..δεν θα τα καταφερω..

Καληνυχτα.  ενα ξεσπασμα ειναι, αυτο ειναι ολο.. ειναι που χειμωνιαζει κιολας.. και δεν μου παει ο χειμωνας.. και θα ειμαι μονη μου φετος... και ειχες δικιο.. "δεν μπορει, το χειμωνα ομως θα σου λειπω"

"Γεια σας
Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την οδό ονείρων
Δεν ξεχωρίζει
Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους
δρόμους.
Είναι ας πούμε – ο δρόμος που κατοικούμε
Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός
μα κι απέραντα ευγενικός
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά
πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή
Κι όλα σκεπασμένα 
από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό
Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν 
τα όνειρα τόσων παιδιών
ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους
Θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου 
και θα χαθεί
Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος
Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν..."

Τραγουδουν ή γραφουν ή παιζουν θεατρο ή χορευουν.. 
γιατι εκφραζονται. Και ειναι πολυ δυνατο αυτο που εχουν μεσα τους. 
Και θελουν να το βγαλουν, αλλα δεν μπορουν παντα. Δεν ξερουν ολοι φιλε μου τον τροπο να νικανε οτι τους εμποδιζει να ζουν. Ναι, δεν ξερουν να χορευουν. Το πιστευεις? Δεν τους εμαθε ποτε κανεις να χορευουν. 
Και οσοι δεν ειναι παιδια?? Οσοι δεν ειναι παιδια, φιλε μου, δεν ανηκουν στον κοσμο μας. Δεν μπορουν να ονειρευονται γιατι ζουν μονο για τη στιγμη της πραγματικοτητας, γιατι βλεπουν μονο το γκρι και τη σιωπη. Γιατι δεν ακουν, δεν αφουγκραζονται, δεν αναπνεουν δυνατα. Δεν φωναζουν δυνατα δεν κλαινε δυνατα δεν αγαπανε δυνατα, ξεχασανε να ερωτευονται, δεν παθιαζονται πια, δεν ελπιζουν... απλα υπαρχουν.. Και δεν εχει ηλικια το να εισαι παιδι. Και δεν ξερω αν εισαι παιδι. Θες να εισαι παιδι? εγω θελω.. εγω λατρευω τα ονειρα, ζω με την ελπιδα, πιστευω στον ερωτα και παθιαζομαι με οτι σκαει το χαμογελο μου..

Καθε δρομος φιλε μου εχει μια καρδια για τα παιδια. Να το θυμασαι.

γι' αυτο να βγαινεις στο δρομο..και να βλεπεις περα απο το ορατο... και να ονειρευεσαι στους δρομους. και αν πεθανει το ονειρο και σβησει να θυμασαι πως φτανει μονο μια στιγμη για να γεννηθει το επομενο. αρκει να πιστευεις. να το πιστευεις. 

Μα, εχω κατι μεσα μου... πολυ μακρινο.. πολυ περιεργο. δεν μπορω να γραψω τι. γιατι δεν ξερω τι εχω μεσα μου. Ειναι μεγαλο και με τρομαζει, καπως, ισως, ξεχνα το. Σε τρομαζει γιατι δεν ξερεις τι ειναι. γιατι ειναι το ονειρο που πιστευεις και ειναι σαγηνευτικο το ονειρο, με παραλυει.. μου κοβει την ανασα... και μεγαλώνει και ειναι μεσα μου. και δεν φευγω, εχω σκοπο να το ζησω το ονειρο... 

Μη σε τρομαζει. να τ'αγαπας.

εσυ..εσυ που καθε μερα προβληματιζεσαι για το τι ειναι αυτο που ζεις, τι ειναι αυτο μεσα στο οποιο σε τοποθετησανε και ψαχνεις το ρολο σου και το σκοπο σου και την αξια της παρουσιας σου. εχει πολυ χωρο εδω αλλα ο αερας καμια φορα ειναι αποπνικτικος, τοσο που θες να το σκασεις τοσο που η διεξοδος σου ειναι αυτος ο κοσμος που πλαθεις και ζεις σαν να μην υπαρχει κανενα τελος και καμια αρχη, εκει που ολα ειναι ενα απεραντο και καθολου επωδυνο ονειρο.

 και ζεις την αληθεια σου. 

και απολαμβανεις το μυθο σου. 

και να μην φοβασαι, να μην ανησυχεις για τιποτα, εχεις το προνομιο της υπαρξης σου και το μεγαλειο της σκεψης σου. και θες να βρεις το χωρο, που δεν θα υπαρχουν ορια που δεν θα σε σταματαει τιποτα, και θα αναπνεεις. και αφουγκραζεσαι το ανυπαρκτο, το δυνατο το ατελειωτο.

 εισαι πουλι,

 το ξερεις αυτο?

 και ειναι ομορφο να εισαι πουλι γιατι εχεις τα δικα σου φτερα και τον ουρανο και τα συννεφα για να σκιάζουν που και που την... ελευθερια σου, 

ομως δες...

.. περνας μεσα απο τα συννεφα, ειναι καπνος τα συννεφα, δεν εχεις να φοβασαι κατι. συνεχισε να πετας. μη σταματησεις. και εχει και αλλα πουλια ο ουρανος, θα ερωτευτεις. 

θα ερωτευτεις?? ναι, ξερεις ειναι αυτη η στιγμη που θα θες να δωσεις το ενα σου φτερο γιατι δεν θα το εχεις αναγκη γιατι ολα θα σου φαινονται περιτα, γιατι εισαι ενα πουλι με τεσσερα φτερα. και θα αναπνεεις για να πετας στο πλαι του. 

μη κατσεις πολυ.

 εισαι πουλι, μεινε οσο θα νιωθεις οτι εχεις το κουραγιο να παρεις τα δυο σου φτερα και να συνεχισεις. συνεχισε γιατι ειναι μεγαλο το ταξιδι σου.

 δυο ειναι οι κοσμοι σου, 

μη μπερδευτεις, δεν ειναι ιδιοι, ειναι παραλληλοι και απαραιτητοι μα εισαι εισαι ελευθερο πουλι μου και αυτο δεν θα το μαθει ποτε κανεις...

Sometimes i wonder if we achieve the unattainable things by accident, or we are making effords to conquer them.. 

And then i wonder why we can't repair all of them just like we make them... 

Just because of destiny... and we can't escape from this. Sometimes we have the opportunity to run away from everything but we can't dispel the fear of what the future reserves us, so we remain to the situations...But i have no qualms about doing a modification, and i'll try to change what i truly hate..To a certain extent i can afford everything that happens in my life, but now there is a turning point and i have to cleanse what's necessary for my survival, friendship, relationship, studies...

...what... 

...and how.. 

...how can i strive for it...

goodnight my love..  ~~change the colors of the sky and open up to the ways you made me feel alive, the ways i loved you~~