"Γεια σας
Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την οδό ονείρων
Δεν ξεχωρίζει
Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους
δρόμους.
Είναι ας πούμε – ο δρόμος που κατοικούμε
Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός
μα κι απέραντα ευγενικός
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά
πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή
Κι όλα σκεπασμένα 
από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό
Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν 
τα όνειρα τόσων παιδιών
ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους
Θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου 
και θα χαθεί
Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος
Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν..."

Τραγουδουν ή γραφουν ή παιζουν θεατρο ή χορευουν.. 
γιατι εκφραζονται. Και ειναι πολυ δυνατο αυτο που εχουν μεσα τους. 
Και θελουν να το βγαλουν, αλλα δεν μπορουν παντα. Δεν ξερουν ολοι φιλε μου τον τροπο να νικανε οτι τους εμποδιζει να ζουν. Ναι, δεν ξερουν να χορευουν. Το πιστευεις? Δεν τους εμαθε ποτε κανεις να χορευουν. 
Και οσοι δεν ειναι παιδια?? Οσοι δεν ειναι παιδια, φιλε μου, δεν ανηκουν στον κοσμο μας. Δεν μπορουν να ονειρευονται γιατι ζουν μονο για τη στιγμη της πραγματικοτητας, γιατι βλεπουν μονο το γκρι και τη σιωπη. Γιατι δεν ακουν, δεν αφουγκραζονται, δεν αναπνεουν δυνατα. Δεν φωναζουν δυνατα δεν κλαινε δυνατα δεν αγαπανε δυνατα, ξεχασανε να ερωτευονται, δεν παθιαζονται πια, δεν ελπιζουν... απλα υπαρχουν.. Και δεν εχει ηλικια το να εισαι παιδι. Και δεν ξερω αν εισαι παιδι. Θες να εισαι παιδι? εγω θελω.. εγω λατρευω τα ονειρα, ζω με την ελπιδα, πιστευω στον ερωτα και παθιαζομαι με οτι σκαει το χαμογελο μου..

Καθε δρομος φιλε μου εχει μια καρδια για τα παιδια. Να το θυμασαι.

γι' αυτο να βγαινεις στο δρομο..και να βλεπεις περα απο το ορατο... και να ονειρευεσαι στους δρομους. και αν πεθανει το ονειρο και σβησει να θυμασαι πως φτανει μονο μια στιγμη για να γεννηθει το επομενο. αρκει να πιστευεις. να το πιστευεις. 

Μα, εχω κατι μεσα μου... πολυ μακρινο.. πολυ περιεργο. δεν μπορω να γραψω τι. γιατι δεν ξερω τι εχω μεσα μου. Ειναι μεγαλο και με τρομαζει, καπως, ισως, ξεχνα το. Σε τρομαζει γιατι δεν ξερεις τι ειναι. γιατι ειναι το ονειρο που πιστευεις και ειναι σαγηνευτικο το ονειρο, με παραλυει.. μου κοβει την ανασα... και μεγαλώνει και ειναι μεσα μου. και δεν φευγω, εχω σκοπο να το ζησω το ονειρο... 

Μη σε τρομαζει. να τ'αγαπας.

εσυ..εσυ που καθε μερα προβληματιζεσαι για το τι ειναι αυτο που ζεις, τι ειναι αυτο μεσα στο οποιο σε τοποθετησανε και ψαχνεις το ρολο σου και το σκοπο σου και την αξια της παρουσιας σου. εχει πολυ χωρο εδω αλλα ο αερας καμια φορα ειναι αποπνικτικος, τοσο που θες να το σκασεις τοσο που η διεξοδος σου ειναι αυτος ο κοσμος που πλαθεις και ζεις σαν να μην υπαρχει κανενα τελος και καμια αρχη, εκει που ολα ειναι ενα απεραντο και καθολου επωδυνο ονειρο.

 και ζεις την αληθεια σου. 

και απολαμβανεις το μυθο σου. 

και να μην φοβασαι, να μην ανησυχεις για τιποτα, εχεις το προνομιο της υπαρξης σου και το μεγαλειο της σκεψης σου. και θες να βρεις το χωρο, που δεν θα υπαρχουν ορια που δεν θα σε σταματαει τιποτα, και θα αναπνεεις. και αφουγκραζεσαι το ανυπαρκτο, το δυνατο το ατελειωτο.

 εισαι πουλι,

 το ξερεις αυτο?

 και ειναι ομορφο να εισαι πουλι γιατι εχεις τα δικα σου φτερα και τον ουρανο και τα συννεφα για να σκιάζουν που και που την... ελευθερια σου, 

ομως δες...

.. περνας μεσα απο τα συννεφα, ειναι καπνος τα συννεφα, δεν εχεις να φοβασαι κατι. συνεχισε να πετας. μη σταματησεις. και εχει και αλλα πουλια ο ουρανος, θα ερωτευτεις. 

θα ερωτευτεις?? ναι, ξερεις ειναι αυτη η στιγμη που θα θες να δωσεις το ενα σου φτερο γιατι δεν θα το εχεις αναγκη γιατι ολα θα σου φαινονται περιτα, γιατι εισαι ενα πουλι με τεσσερα φτερα. και θα αναπνεεις για να πετας στο πλαι του. 

μη κατσεις πολυ.

 εισαι πουλι, μεινε οσο θα νιωθεις οτι εχεις το κουραγιο να παρεις τα δυο σου φτερα και να συνεχισεις. συνεχισε γιατι ειναι μεγαλο το ταξιδι σου.

 δυο ειναι οι κοσμοι σου, 

μη μπερδευτεις, δεν ειναι ιδιοι, ειναι παραλληλοι και απαραιτητοι μα εισαι εισαι ελευθερο πουλι μου και αυτο δεν θα το μαθει ποτε κανεις...

Sometimes i wonder if we achieve the unattainable things by accident, or we are making effords to conquer them.. 

And then i wonder why we can't repair all of them just like we make them... 

Just because of destiny... and we can't escape from this. Sometimes we have the opportunity to run away from everything but we can't dispel the fear of what the future reserves us, so we remain to the situations...But i have no qualms about doing a modification, and i'll try to change what i truly hate..To a certain extent i can afford everything that happens in my life, but now there is a turning point and i have to cleanse what's necessary for my survival, friendship, relationship, studies...

...what... 

...and how.. 

...how can i strive for it...

goodnight my love..  ~~change the colors of the sky and open up to the ways you made me feel alive, the ways i loved you~~