Ξεκινας να γραφεις γιατι σκεφτεσαι.

Σκεφτεσαι το τωρα. Ειναι Νοεμβρης και μολις αρχισαν να μπαινουν τα κρυα.

Ακουω μια playlist με chill μουσικη οπως την αποκαλει ο V. και η ατμοσφαιρα ειναι καταλληλη για οσα νιωθω τις τελευταιες μερες.

Ανία. 

Και θελω να ακουσω τη φωνη μου. Εχω αναγκη να μενω μονη μου γιατι ακουω τη φωνη μου. 

και μια δυναμη που αποκτουν οι ηχοι μεσα στο σπιτι. ο Αερας που καπως περναει και δινει ζωη στα αψυχα αντικειμενα. Και δεν μου παει τοση αληγορια.

Η ουσια ειναι οτι ευχομαι να μπορουσα να ειχα εναν ανθρωπο κοντα μου τωρα.

Ποσο πολυ με ξεπερναει η αναγκη μου για μια συντροφια...

Αναθεμα αν κανεις καταλαβαινει πως αισθανομαι...

Και οποιος δηθεν με καταλαβαινει, οταν αρκειται στο εφημερο, στο ανουσιο, στο σαρκικο...σιγουρα δεν με καταλαβαίνει.

Ναι, ειναι εφικτο να νιωθεις μονος σε ενα κοσμο γεματο απο ανθρωπους, παρεες, φιλίες, που σε κανουν να αισθανεσαι πολυ ομορφα- οχι παντα- αλλα ειναι εν δυναμει παρηγορητες της ανιας σου.

Και ποσο υποφερτό ειναι να αναρωτιεσαι καθε μερα τι εχεις κανει λαθος εσυ.. γιατι οι αλλοι μπορουν και εσυ οχι. γιατι οι αλλοι να εχουν και εσυ να μην ειχες ποτε.... Και μια σειρα απο ερωτηματα σκοτίζουν το κεφαλι σου.... Και ερχεται μια επαφη,σαρκικη που τονώνει για λιγο την αυτοπεποιθηση σου, ανεβαζει την λιμπιτο και περνεις δυναμεις.

Και ερχεται η επομενη εβδομαδα. Που νιωθεις πιο μονος απο ποτε και πιο αδειος απο ποτε. Ουσιαστικα αυτη η σεξουαλικη επαφη δεν σου προσφερε τιποτα, σε παραπλανησε απλα και σε απετρεψε απο το να διεκδικήσεις οτι ειχες πραγματικα αναγκη. Μα, ειναι αργα οταν το συνειδητοποιείς.. Εχεις χασει ήδη τον ελεγχο.

Εκφυλο.. σε ποιον αραγε αρμόζει αυτος ο χαρακτηρίσμος. Ποσο σε προσβάλλει και σε μειώνει αυτη η λεξη. 

Και ποιος να σε καταλαβει....

Δεν διαφερεις απο τους αλλους, μην ξεγελιέσαι. Απλα σκεφτεσαι λιγο παραπανω απο οσο θα επρεπε. Καλο-κακο.. συμβαίνει... και το κανεις.. και σε τσακίζει γιατι δεν το αντεχεις. Ναι αλλα οσα δεν σκεφτηκες μεχρι σημερα σε πληγωσαν και σε παρεσυραν. 

Το αυθορμητο και το επιπόλαιο κανουν παντα πιο σκληρα τα αποτελέσματα.

Και οταν δεν εισαι ετοιμος να στηριξεις με παθος τις πραξεις σου τοτε ετοιμασου να πολεμήσεις με τον εαυτο σου γιατι τα αποτελέσματα μπορουν να σε διαλύσουν. Συχνα χανεις σε αυτη τη μαχη. 

Και ο χαμενος τα παιρνει ολα..............

Δεν συνεχίζω.

Σκεφτομαι.

Το πρώτο βημα λοιπον είναι να βρεις την πηγή των προβλημάτων. 

Συνήθως το λαθος βρισκεται μεσα σου, και μην μπερδευτεις, ο ευκολος δρόμος ειναι να κατηγορήσεις τους αλλους και να επισημανεις τα δικα τους λαθη. Ετσι και εσυ νιωθεις ανώτερος,αποβάλεις οποια ενοχη και προχωρας σιγουρος πως αλλοι ευθύνονται για ο,τι σε κάνει να νιωθεις ασχημα. 

Ναι αλλα... Πως προχωράς?? Το θεμα στη ζωη μας, και χωρις φυσικα να θελω να το παιξω φιλοσοφος, ειναι να γινομαστε καλυτεροι, να κανουμε ενα βημα μπροστα και να αισθανομαστε κατα ενα βαθμο καλυτεροι ανθρωποι, γεματοι. Και αν φταίνε παντα οι αλλοι εγω τι κερδιζω?? Συνειδητοποιείς ποτε οτι για καθε τι που σε ενοχλει, σε πειραζει, σε χαλαει και  πριν καν προλαβεις να σκεφτεις που οφείλεται δημιουργεις "εχθρους", και φταινε... δεν φταις... φταινε..

Μην τρομάζεις, δεν εισαι οσο τερας αισθανεσαι, δεν εισαι τοσο κακος ανθρωπος..

Εισαι.... ανθρωπος... τοσο απλο. Ειναι συναισθηματα και πραγματα που δεν μπορουμε να ελέγξουμε, δεν ειμαστε εκπαιδευμενοι να ελεγχουμε καθε τι που αισθανομαστε, προστατευουμε απο τη φυση μας τον εαυτο μας απομακρυνοντας τον απο οποια σκεψη μπορει να τον "γραντζουνίσει". Δεν σκεφτομαστε παρα μονο μεχρι εκει που ειμαστε αθώοι..........

Και ταλαιπωρούμαι οσο σκεφτομαι, γιατι ολο ανακαλύπτω οσα δεν θα ηθέλα να ξερω για μενα. Ολο νιωθω περιεργα πραγματα που τα φοβαμαι γιατι ειναι πιο δυνατα απο μενα και ασχημα. Και δεν εχω μαθει να πολεμαω τον εαυτο μου, για να νικησω ποιον? οσα δεν θελω να με κατατρώνε, όσα με κάνουν ευάλωτη...

Μεσα μου ειναι. Οτι με εχει πληγωσει μεχρι σημερα βρισκεται μεσα μου, εγω το δημιουργω, εγω ευθύνομαι, εγω επιτρεπω να με ξεπερασει και να βγει προς τα εξω..

Ειναι πολυ νωρις για να ξερω πως να νικησω το φαντασμα που εχω μεσα μου.. Με τρομάζει αλλα ειναι νωρις.. δεν ξερω πως.. 

Απεχθανομαι αυτο που εχω μεσα μου, μερα με τη μερα φοβαμαι.. Πρεπει να νιωσω πιο δυνατη.. Με τραβαει το ρευμα.. Το ξερω αυτο.. Παρασυρομαι.. Δεν παταω γερα στα ποδια μου, θέλω να ειμαι αυτο....αλλα δεν ειμαι... και δεν ξερω τι ακριβως ειμαι. 

Και αν αυτο που θελω να ειμαι δεν ειναι αυτο που ειμαι??

Και αν αυτο με ποναει πιο πολυ...??

Και αλλαζεις αυτο που εισαι? Ή αποδεχεσαι αυτο που εισαι? και αν το να αποδεχθεις αυτο που εισαι ειναι ήττα? Εφοσον δεν το θελεις και δεν το αγαπας, ποτε δεν θα καταφερεις να εισαι ευτυχισμενος γιατι θα χάνεις τον δρομο σου και ολο θα παραπατας.. Αρα παλευεις, αισθάνεσαι τι ειναι αυτο που καθε φορα σου δινει δυναμη, ενεργεια, κεφι.. και το κυνηγας. Κυνηγας την ευτυχια σου, πετυχαίνεις τους στοχους σου, βάζεις τις προτεραιότητες σου, θετεις τις αμφιβολιες σου και καθορίζεις τις αξιες σου...

Εχει το τιμημα του να εισαι ανθρωπος, ενστικτο και λογικη, κανεις δεν βρισκει την "χρυση ισορροπια" και ολο παραπαταμε, γι αυτο κανείς δεν μπορει να ειναι τελειος. Δεν θα κερδισεις ποτε την τελειοτητα, μην ελπίζεις, το θεμα ειναι να την κυνηγας για μια ζωη.. Αυτο το ταξιδι ειναι τεραστιο και εχει πολλους αγωνες, δεν ξερω για νικητες και χαμενους, δεν εχει σημασια αυτο. 

Το ζητημα ειναι να ταξιδεψεις και να παιξεις...δεν θα μαθεις ποτε αν νικησες, και αυτο ειναι το μεγαλειο της ζωης.