εχω το χελωνάκι σου.

βλέπεις, πόσο καιρό με απομάκρυνες απο τις σκέψεις μου;;

μου έλειψες.

έχει περάσει μια βδομάδα. και έλεγα, δεν μπορεί θα με πάρει ενα τηλεφωνο, να δει αν ειμαι καλα, αν εφτασα καλα, επειδη τελος παντων με εβλεπε καθε μερα και φανταστηκα πως θα του λειπ..οχι.

αλλα ισως να ειναι νωρις ακομη για να με παρει, η δευτερη βδομαδα ισως να ειναι καλυτερη ευκαιρια για ενα...μηνυμα;;

Δεν μπορω να ξεχασω, συγγνώμη. Το μυαλο μου εχει σταματήσει και σίγουρα δεν συγχρονίζομαι στο σημερα. Θελω να ξεφυγω και προσπαθω αλλα ποσο ευκολο ειναι να ξεπερασεις ενα συναισθημα που παντα σε νικαει...γιατι εχει τοση δυναμη και δεν ελεγχεται απο καμία λογική.

τα κλεμμένα πρωινα.οι βολτες μεχρι το σπιτι μου-οκ,ηταν απλα η διαδρομη,αλλα θα ναι βολτες για παντα στο μυαλο μου-σ'ερωτευομουν εγω τοτε. 

και αν ελεγα κατι που σε εκανα να γελας-δεν ξεχναω αυτο το χαμογελο- ημουν ευτυχισμενη.

Θυμαμαι ενα πρωι, που εφυγες οπως καθε πρωι, ημουν τοσο ευτυχισμενη, εφυγες και περασαν ωρες για να μπορεσω να κοιμηθώ, θυμάμαι ποσο χαρουμενη ημουν, αισθανομουν...

Αισθανόμουν και αισθάνομαι.

Και ευχαριστω που μου θύμισες πως χτυπαει η καρδια και ξεφεύγει απο το ρυθμο της.

και εκλαιγα οταν εφευγα γιατι σε ηθελα κοντα μου. Και κλαιω.

Και ειμαι τοσο μακρια.. και θα παω ακομα πιο μακρια.. 

ειδες τι εγινε;; αισθανθηκα μετα απο τοσο καιρο κατι δυνατο, ενιωσα και παλι την καρδια μου να χτυπαει και το στομαχι μου να κλεινει, και πρεπει να φυγω... πρεπει να φυγω γιατι δεν εχω τιποτα να διεκδικησω, γιατι οτι και να γινει θα πρεπει να περιμενω τα ξημερωματα για να εχω λιγο απο εσενα.

Θα πιστευω παντα πως εκεινες τις 10 μερες ενιωσες και εσυ κατι. Γιατι ειχαν καιρο να με χαιδεψουν ετσι και να με φιλήσουν αργά, να με προσεξουν και να ενδιαφερθούν..

Δεν με νοιαζει αν έχτισα παλι τον πύργο μου και τοποθέτησα με ολη μου την φαντασια τους ηρωες και την ουτοπια μου. Κανεις δεν με νοιαζει. Θελω μονο να φυγω μακρια. Και θα σε σκεφτομαι, αλλα θα βαλω πιο πανω τη ζωη μου και την ομορφια της, γιατι η δικη μου ζωη δεν θελει ερωτες... και αν ειχα 20 στοχους οσο ημουν παιδι ο τελευταιος παντα επισήμανε το να μην ερωτευτω.. 

Παγιδα ειναι ο ερωτας. Παγιδα που σε αποδυναμωνει σε κανει ευαλωτο σε καθετι, σε δεσμευει και ξαφνικα μεταφερεσαι σε ενα συννεφο που ανεμοδέρνεται και πας και πας....και πεφτεις και βρισκεσαι στο μηδεν.

Μα στο ορκιζομαι δεν εχω νιωσει πιο ομορφα τους τελευταιους μηνες, τα βλεμματα αυτα που με εκαναν και ανατρίχιαζα και ηταν τοσο δυνατα που ενιωθα οτι ολοι μας βλεπουν και μας καταλαβαινουν γιατι εγω οταν σε κοιτούσα σε ερωτευομουν και δεν μπορουσα να το κρυβω, οταν με ακουμπουσες ζεσταινόμουν, ιδρωνα...το σωμα μου ολο παρέλυε και ηθελα να σε αισθάνομαι κοντα μου, πάνω μου. Και τωρα αυτο θελω, και οτι και να λεω για τους γαμημενους ερωτες που τους μισω και τους απεχθανομαι γιατι με διαλυουν, εγω τωρα θα θελα να ησουν εδω και να κοιμασαι διπλα μου και εγω απλα να σε κοιταω και να περιμενω να ξυπνησεις για να μου χαμογελασεις, γιατι δεν σε ειδα ποτε να ξυπνας και να μου λες καλημερα.. και ειναι σκληρο αυτο...

Αλλα θα φυγω, βλεπεις... ξερω τι πρεπει να κανω, για το καλο όλων.. και οταν γυρισω θα τα εχω ξεχασει ολα. και δεν θα κλαιω πλεον. 

δεν θελω κανεναν να με αγγιξει. 

μου λειπεις.

Πάρε μου το ψωμί, αν θες,

πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.