Ενδιαφέροντα τα προβλήματα των άλλων... Μοναξιά, φτώχεια, αδιαφορία, απομόνωση... Και εκεί που νιώθεις ότι η ζωή σου πάει στραβά και όλα σου φταίνε και τίποτα δεν πηγαίνει όπως θα ήθελες, ξαφνικά αισθάνεσαι λίγο καλυτερα στο ακουσμα ολων οσων συμβαινουν στον κοσμο σου. Προσπαθεις καπου εκει να λυσεις τα προβληματα που μοιραζονται οι αλλοι μαζι σου και να εκμηδενίσεις καθετι δικό σου.

Εχω αναγκη να διαβασω ενα παραμύθι σημερα και να βυθιστω σε αυτο τον μαγικο κόσμο που με εκανε να κοιμαμαι ησυχα τα βραδια. "ονειρα γλυκα" μου ελεγε παντα η μαμα μου οταν τελειωνε το παραμυθι.. Η Κ.Νύστα είχε ερθει και ο Κ.Υπνος ηταν καθόδον. Αυτους περιμενα καθε βραδυ. Ο μπαμπας μου δεν συμβιβάστηκε ποτε με τα κλασσικα εικονογραφιμενα παραμυθια. Δεν μπορουσε να τα διαβαζει, μαλλον δεν τον αγγιζαν αρκετα για να μπορεσει να τα διαβασει ζωντανα και με στομφο, ετσι καθε βραδυ  που μου ελεγε παραμυθια μου συνεχιζε ενα αποσπασμα απο τον Σεβαχ, τον αγαπημενο του ηρωα θαλασσινο, που ταξιδευε στις θαλασσες και καθε φορα ειχε και μια καινουρια περιπετεια να κανει... και κατι με ενθουσιαζε τοσο πολυ στα παραμυθια του μπαμπα μου.. ο Σεβαχ ειχε ενα αξιοθαυμαστο θαρρος ηταν ενας επαναστατης ονειροπολος που ζουσε την ζωη του στο επακρον.. Και τωρα που τα σκεφτομαι αντιλαμβανομαι το λογο που θαυμαζα τον Σεβαχ, ήταν ο τροπος με τον οποιο ο μπαμπας μου εξιστορουσε τις περιπετειες του, ήταν που ο μπαμπας μου εβλεπε ενα κομματι απο την ανεκπληρωτη ζωη του στο προσωπο αυτο του θαλασσινο ταξιδιωτη πειρατη.. Το νησι του.. Ποσο μπορει να το αγαπουσε ο μπαμπας μου το νησι του, τόσο οσο να μην ξεχασω ποτε τις ιστοριες του Σεβαχ και να με συγκινει ακομα και τωρα το θαρρος του...

Καπως ετσι εγινα και γω ονειροπολα... Αλλα εγω δεν ειμαι θαρραλεα.. εγω φοβαμαι... εμενα με τρομαζουν τα κυματα και δεν θα γινω ποτε πειρατης... 

Θυμαμαι τη μερα που ο παππους μου πηρε συνταξη.. Ηταν ολοι πολυ χαρουμενοι στο σπιτι. Απο εκεινη τη μερα θα ηταν καθε μερα στο σπιτι. Και μας πηρε δωρα. Σε μενα πηρε 2 κουκλες, τις λατρευα τις κουκλες. Παντα πιστευα σε αυτες. Στο αδερφο μου πηρε ενα τρακτερ. Ενταξει ηταν ενα μικρο τρακτερ αλλα ο Φιλιππος τρελαθηκε. Και ο παππους μου αλλο που δεν ηθελε απο το να βλεπει τον μικρο να χαιρεται. Ξεγνοιαστα χρόνια τοτε. Τουλαχιστον ετσι τα θυμαμαι εγω, ισως και να μην ηταν, ίσως εγω να ημουν πολυ μικρη για να συνειδητοποιήσω οσα συνεβαιναν γυρω μου. Απο τότε περνουσα πολυ χρονο με τον παππου μου. Με πηγαινε βόλτες, σε παρτυ, στο πάρκο, στο σχολείο, στο χορό. Πήρε και το καινουριο του αυτοκίνητο τοτε, εφτιαξαν και το σπιτι στο χωριο με τη γιαγια μου. Και η ζωη μας ήταν πολυ όμορφη. Ήσυχη ζωη. Εκτος απο εκεινη τη μερα. Εκεινη τη μερα που σκοτείνιασαν ολα και αρχισε η κατρακύλα. Και ο παππους σταματησε να χαμογελαει, επειτα η γιαγια, και η μαμα και ο μπαμπας... Και ο πονος ελλατωνοτανε μονο οταν του καναμε μασαζ στη πλατη. Αλλα δεν χαμογελουσε πια. Δεν ηθελε να τον τριβουνε. Δεν ηθελε τον οικτο κανενος, δεν ηθελε επισκεψεις, βιντεο και φωτογραφιες.. και γω δεν καταλαβαινα. και καπως ετσι σταματησε να ανεβαινει τα σαββατα στο σπιτι χτυπωντας ρυθμικα το δαχτυλιδι του στα καγκελα για να μας ξυπνησει. και μια μερα σταματησε να μας ανοιγει την πορτα και να μας περιμενει για φαγητο μετα το σχολειο. 

ο παππους μου ηταν ηρωας, πειρατης. ηταν ο Σεβαχ. καληνυχτα.