και το τραγούδι λεει,η ζωη ειναι μεγάλη μην την κανεις καρναβάλι.
Δεν είναι αστείο πλεον. Κανείς δεν γελάει. Τωρα πια δεν μπορω καν να το πω, πόσο μαλλον να γελάσω και να απολαύσω το μεγάλυτερο λαθος μου. Πως καταστρέφεις ενα ανθρωπο? Δεν ηθελα ποτε να το μαθω, δεν με ενδιεφερε να καταστρεψω κανεναν. Απλα ευχομαι να μην σε γνώριζα ποτε. Είναι ό,τι πιο ευκολο μπορω να πω τωρα που διέλυσα τον κοσμο σου και γκρεμισα ο,τι σχεση εχεις χτίσει. Και για ποιο συγγνωμη μιλαμε? Δεν θα παραδεχτω ποτε οτι εγινε, δεν θα ακουσεις ποτε συγγνωμη απο μενα.
Θα βαψω μαυρο εναν τοιχο μου για να θυμαμαι παντα αυτη τη μαυρη μου σκάρτη πλευρα που διαλύει και δεν υπολογίζει τιποτα.
Πρεπει να μεινω μονη μου και να φυγω απο τον κοσμο, πρεπει να σώσω εμενα και να βρω μια φυλακή για την καρδια μου, γιατι μαλλον η δικη μου ελευθερια σκλαβώνει ο,τι εχω αγαπήσει.
Απο την αλλη μπορει να εχεις και δίκιο, εχω κουραστεί τοσο με το να ψαχνω απεγνωσμένα την αγαπη, που τωρα την απωθώ μονο με την παρουσία μου και δειλιάζω μπροστα στην ομορφιά. Δεν την διεκδικω. Και καπώς ετσι χανω, και παλι χανω. και σταματάω να αισθανομαι, να νιώθω.
Η ευχή σου επιάσε και εν τέλει σε ευχαρίστω που μου την εδωσες, να μην σε αγαπησει κανενας ποτε.. Για μένα μαλλον το είχες δεδομένο πως δεν θα αγαπησω καποιον, γιατι δεν μπορω και το ήξερες.
Τι στο διάολο εχω μεσα μου? Μονο η αναπνοή μου εμεινε. Τοσο αδεια ειμαι. Με μια καρδια να χτυπάει μηχανικα σαν ρολοι που απλα κανει τη δουλειά του και οι δικτες κινούνται, και ετσι αυτόματα αναπνέω κιολας. Αυτα. Αχρηστα. Και αν αυτα σταματήσουν εμενα δεν με νοιάζει.
Βλεπεις οτι δεν μπορω να κλαψω?? Δεν γίνεται να κλαψω. Δεν αισθανομαι.
Στην λεξη αγαπη πάντα μου ερχοτανε το ονομά σου, και τωρα στην λεξη τιποτα εσυ θα σκεφτεσαι εμενα. Εχω αλλαξει δρομο. Συγγνωμη για αυτη την αρρωστια, μια μερα θα γινω καλα, στο υποσχομαι και δεν θα με σιχαίνεσαι πια.
Και η ουσια ειναι οτι ακομα και τώρα δεν μετανιώνω, και θα το ξανάκανα γιατι γουσταρα οσο δεν φανταζεσαι εκεινη τη στιγμη. Για αυτη την αρρωστια μιλαω......
Δεν είναι αστείο πλεον. Κανείς δεν γελάει. Τωρα πια δεν μπορω καν να το πω, πόσο μαλλον να γελάσω και να απολαύσω το μεγάλυτερο λαθος μου. Πως καταστρέφεις ενα ανθρωπο? Δεν ηθελα ποτε να το μαθω, δεν με ενδιεφερε να καταστρεψω κανεναν. Απλα ευχομαι να μην σε γνώριζα ποτε. Είναι ό,τι πιο ευκολο μπορω να πω τωρα που διέλυσα τον κοσμο σου και γκρεμισα ο,τι σχεση εχεις χτίσει. Και για ποιο συγγνωμη μιλαμε? Δεν θα παραδεχτω ποτε οτι εγινε, δεν θα ακουσεις ποτε συγγνωμη απο μενα.
Θα βαψω μαυρο εναν τοιχο μου για να θυμαμαι παντα αυτη τη μαυρη μου σκάρτη πλευρα που διαλύει και δεν υπολογίζει τιποτα.
Πρεπει να μεινω μονη μου και να φυγω απο τον κοσμο, πρεπει να σώσω εμενα και να βρω μια φυλακή για την καρδια μου, γιατι μαλλον η δικη μου ελευθερια σκλαβώνει ο,τι εχω αγαπήσει.
Απο την αλλη μπορει να εχεις και δίκιο, εχω κουραστεί τοσο με το να ψαχνω απεγνωσμένα την αγαπη, που τωρα την απωθώ μονο με την παρουσία μου και δειλιάζω μπροστα στην ομορφιά. Δεν την διεκδικω. Και καπώς ετσι χανω, και παλι χανω. και σταματάω να αισθανομαι, να νιώθω.
Η ευχή σου επιάσε και εν τέλει σε ευχαρίστω που μου την εδωσες, να μην σε αγαπησει κανενας ποτε.. Για μένα μαλλον το είχες δεδομένο πως δεν θα αγαπησω καποιον, γιατι δεν μπορω και το ήξερες.
Τι στο διάολο εχω μεσα μου? Μονο η αναπνοή μου εμεινε. Τοσο αδεια ειμαι. Με μια καρδια να χτυπάει μηχανικα σαν ρολοι που απλα κανει τη δουλειά του και οι δικτες κινούνται, και ετσι αυτόματα αναπνέω κιολας. Αυτα. Αχρηστα. Και αν αυτα σταματήσουν εμενα δεν με νοιάζει.
Βλεπεις οτι δεν μπορω να κλαψω?? Δεν γίνεται να κλαψω. Δεν αισθανομαι.
Στην λεξη αγαπη πάντα μου ερχοτανε το ονομά σου, και τωρα στην λεξη τιποτα εσυ θα σκεφτεσαι εμενα. Εχω αλλαξει δρομο. Συγγνωμη για αυτη την αρρωστια, μια μερα θα γινω καλα, στο υποσχομαι και δεν θα με σιχαίνεσαι πια.
Και η ουσια ειναι οτι ακομα και τώρα δεν μετανιώνω, και θα το ξανάκανα γιατι γουσταρα οσο δεν φανταζεσαι εκεινη τη στιγμη. Για αυτη την αρρωστια μιλαω......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου